Τελικά σωθήκαμε, χρεοκοπήσαμε ή απλά κοροϊδευόμαστε;

Σχεδόν μια εβδομάδα πέρασε από την «ιστορική» σύνοδο της ΕΕ για το Ελληνικό χρέος κι ακόμα όλος ο κόσμος προσπαθεί να καταλάβει ποια είναι η λύση που δόθηκε τελικά…

Μετά την αρχική ένεση αισιοδοξίας που προκάλεσε η ανακοίνωση της απόφασης, άρχισαν να δημιουργούνται οι εύλογες απορίες σχετικά με την υλοποίηση του σχεδίου.

Συμφώνησαν λοιπόν ότι θα πέσει κούρεμα 20% στα ελληνικά ομόλογα και ακόμα κι αν θεωρηθεί «επιλεκτική χρεοκοπία» από τους οίκους αξιολόγησης η ΕΚΤ θα συνεχίζει να τα δέχεται σαν εγγυήσεις για να χρηματοδοτεί τις Ελληνικές τράπεζες.

Ωραία όλα αυτά, μόνο που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει τις λεπτομέρειες του κουρέματος. Και τώρα έχει ανοίξει μια συζήτηση μεταξύ των εκπροσώπων των τραπεζών (μάθαμε και τον Τσαρλς Νταλάρα), της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και του Βενιζέλου! Όπως λέει μια παροιμία, ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Εκεί λοιπόν αρχίζει το παζάρι που δε φαίνεται να κλείνει εύκολα και σίγουρα όχι ευνοϊκά για το ταλαίπωρο Ελληνικό χρέος. Ήδη λέγεται ότι το βάρος του χρέους θα αυξηθεί αντί να μειωθεί!

Ακόμα χειρότερα, εφόσον αποφασίστηκε το πρώτο κούρεμα για το Ελληνικό χρέος, κανείς δεν εγγυάται πως δε θα ακολουθήσει παρόμοιο κούρεμα και στο χρέος των άλλων προβληματικών χωρών της ευρωζώνης με λογική συνέπεια να μεταδοθεί η κρίση μια ώρα αρχύτερα.

Φαίνεται πως μοναδικός σκοπός της συνόδου ήταν να ανακοινώσει ότι υπάρχει σχέδιο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει τίποτα συγκεκριμένο. Ένα παλιό ρητό λέει πως μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους για λίγο καιρό, ή λίγους ανθρώπους για πολύ καιρό, πάντως δε γίνεται να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους για πολύ καιρό.

Εδώ μια από τις καλύτερες αναλύσεις για τη "συμφωνία διάσωσης" κι εδώ ένας υπολογισμός που περιορίζει το κούρεμα στο 7%

Big Bubble

Μην ξεχνάμε τους γείτονες Ιταλούς. Ένα ωραίο άρθρο του Spiegel

Τύφλα να 'χει η παράγκα!

Το Spiegel σε μια περιγραφή της πολιτικής καταλήστευσης της Ελληνικής Οικονομίας.
Αντιγράφω:

Meanwhile, the parties' feudal princes accustomed their people to living beyond their own means. Greece, with its 11 million inhabitants, is a poor country at the far edge of the EU that has olive trees, blue skies, beaches and not much else. One in four people who work, do so for the government. It's the source everyone wants to tap.
With political parties fleecing the nation wholesale, the people also grabbed whatever they could. The rich evaded taxes to the tune of billions, the poor scraped by with under-the-counter work and public officials opened their doors to bribery.

και για να μην ξεχνιόμαστε, εδώ το μνημόνιο 2 σε ανεπίσημη μετάφραση

Δημοκρατία και πείνα

Στις δυτικές δημοκρατίες υπάρχει ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» που λέει πως η πολιτική εξουσία πηγάζει από τους πολίτες και ασκείται από τους εκλεγμένους πολιτικούς. Δυστυχώς, την εποχή του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού που αναπτύχθηκαν αυτές οι έννοιες δεν υπήρχαν τράπεζες και Οίκοι Αξιολόγησης ώστε να προβλεφθεί και η δική τους συμμετοχή στο παιχνίδι της πολιτικής εξουσίας. Σήμερα έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση που οι πολιτικές αποφάσεις σχετικά με τη σοβαρότερη οικονομική κρίση στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό δεν περνάνε από καμιά διαδικασία λαϊκής έγκρισης. Ακόμα και η βούληση των πολιτικών θα πρέπει να εγκριθεί πρώτα από τις τράπεζες και τους οίκους αξιολόγησης. Ούτε λόγος βέβαια για οποιαδήποτε έκφραση της λαϊκής βούλησης. Σιγά μη ρωτήσει κανείς το λαό τι θα γίνει με τα λεφτά του. Αυτό είναι το πρόβλημα της δημοκρατίας. Κυβερνάνε οι τράπεζες, όχι οι πολίτες, ούτε καν οι εκλεγμένοι πολιτικοί.

Το χειρότερο είναι πως δεν είναι μόνο οι πολιτικοί εξαρτημένοι από τις τράπεζες αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες. Όση περιουσία έχει κανείς, όσες οικονομίες έχει μαζέψει με τη δουλειά χρόνων, τα έχει αποταμιεύσει σε κάποια τράπεζα. Αν οι τράπεζες καταρρεύσουν τότε θα υποστούν σοβαρές απώλειες και τα λαϊκά εισοδήματα. Ακόμα χειρότερα, μια ενδεχόμενη κατάρρευση του πιστωτικού συστήματος θα μπορούσε να προκαλέσει διακοπή των συναλλαγών, δηλαδή αδυναμία εξεύρεσης βασικών αγαθών πρώτης ανάγκης. Αυτό είναι το πρόβλημα της πείνας. Αν οι λαοί θα πεινάσουν περισσότερο με μια κατάρρευση των τραπεζών από ότι θα πεινάσουν με τις προσπάθειες διάσωσής τους.

μη χάνουμε το χιούμορ μας

Ο Κιμπι σε τρίαντα αφορισμούς για το μεσοπρόθεσμο. Απολαύστε τον

Ο λαός μίλησε

Το κίνημα των αγανακτισμένων, με όλες τις αντιφάσεις και ανεπάρκειές του ανέδειξε με τον πιο ευθύ τρόπο το λαϊκό παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό. Οι συγκεντρωμένοι του συντάγματος, με τους προσωπικούς του λόγους ο καθένας, δήλωσαν ξεκάθαρα πως δε συμφωνούν με την κεντρική επιλογή της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που είναι η συνετή αποπληρωμή του χρέους και η εκποίηση των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων.

Αυτό καθιστά τους φιλομνημονιακούς «εχθρούς του λαού» στερώντας τους κάθε ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης. Δυστυχώς, βιώνουμε με τραγικό τρόπο τη δημοκρατική εκτροπή, τη «μνημονιακή δημοκρατία» όπως εύστοχα χαρακτήρισε ο Τσίπρας τα γεγονότα του Συντάγματος.

Ας συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση. Ποτέ τα προγράμματα σταθεροποίησης του ΔΝΤ δεν ανατρέπονταν από τη μια χρονιά στην άλλη. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια λιτότητας και σταδιακής κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού μέχρι να φτάσουμε στην πολιτική διάλυση της ακολουθούμενης συνταγής και στη στροφή σε άλλες στρατηγικές, καλύτερες ή χειρότερες.

Ας έχουμε λοιπόν την ψυχραιμία να δούμε τι δυνάμεις θα γεννηθούν μέσα από την οδυνηρή και μακρόχρονη πορεία που θα ακολουθήσει το πρωτοφανές ιστορικά πείραμα που διεξάγεται στη χώρα μας. Έχουμε παρακαταθήκη τη λαϊκή αποδοκιμασία του μνημονίου και της ακολουθούμενης πολιτικής, αλλά το πράγμα έχει πολύ δρόμο ακόμα.

Πάντως το δίλημμα έχει τεθεί. Με την τρόικα και τις τράπεζες ή με το λαό. Και όταν ο λαός έρχεται σε σύγκρουση με την τάξη, δεν κάνει λάθος.