Δημοκρατία και πείνα

Στις δυτικές δημοκρατίες υπάρχει ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» που λέει πως η πολιτική εξουσία πηγάζει από τους πολίτες και ασκείται από τους εκλεγμένους πολιτικούς. Δυστυχώς, την εποχή του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού που αναπτύχθηκαν αυτές οι έννοιες δεν υπήρχαν τράπεζες και Οίκοι Αξιολόγησης ώστε να προβλεφθεί και η δική τους συμμετοχή στο παιχνίδι της πολιτικής εξουσίας. Σήμερα έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση που οι πολιτικές αποφάσεις σχετικά με τη σοβαρότερη οικονομική κρίση στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό δεν περνάνε από καμιά διαδικασία λαϊκής έγκρισης. Ακόμα και η βούληση των πολιτικών θα πρέπει να εγκριθεί πρώτα από τις τράπεζες και τους οίκους αξιολόγησης. Ούτε λόγος βέβαια για οποιαδήποτε έκφραση της λαϊκής βούλησης. Σιγά μη ρωτήσει κανείς το λαό τι θα γίνει με τα λεφτά του. Αυτό είναι το πρόβλημα της δημοκρατίας. Κυβερνάνε οι τράπεζες, όχι οι πολίτες, ούτε καν οι εκλεγμένοι πολιτικοί.

Το χειρότερο είναι πως δεν είναι μόνο οι πολιτικοί εξαρτημένοι από τις τράπεζες αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες. Όση περιουσία έχει κανείς, όσες οικονομίες έχει μαζέψει με τη δουλειά χρόνων, τα έχει αποταμιεύσει σε κάποια τράπεζα. Αν οι τράπεζες καταρρεύσουν τότε θα υποστούν σοβαρές απώλειες και τα λαϊκά εισοδήματα. Ακόμα χειρότερα, μια ενδεχόμενη κατάρρευση του πιστωτικού συστήματος θα μπορούσε να προκαλέσει διακοπή των συναλλαγών, δηλαδή αδυναμία εξεύρεσης βασικών αγαθών πρώτης ανάγκης. Αυτό είναι το πρόβλημα της πείνας. Αν οι λαοί θα πεινάσουν περισσότερο με μια κατάρρευση των τραπεζών από ότι θα πεινάσουν με τις προσπάθειες διάσωσής τους.