Michael Pettis wrote a great piece

quote:

"As a consequence we are fated to witness several years of difficult economic adjustment while everyone pretends that these countries, under the right policies, can work their way through their debt burdens.  What will really be happening is that European banks will aggressively rebuild their capital bases, with the unwilling help of the poor household sector, until they are sufficiently well capitalized to begin taking the write-offs.  Only then will we recognize that some countries cannot repay their debts". 

European Bad Bank

Due to the stability of the single currency in the first decade of the eurozone, certain governments (and banks and citizens) could borrow cheaply at low interest rates. Due to this credit boom the discounted value of sovereign bonds rose to much higher levels than the fiscal abilities of some governments could possibly afford. Equivalently, the price was rising beyond the fundamental value of the asset called Greek government bond. This is exactly a bubble and the problem is what to do with that. Sovereign debt in the Eurozone is becoming increasingly toxic.

For the moment the Eurozone authorities simply sustain the bubble saving the banks that hold potentially toxic government bonds. The ECB does not care what happens to Greece or Ireland but what happens in all Eurozone. The fate of national economies is rather irrelevant. The issue is how many toxic losses the European banking system can suffer without collapse.

The Merkel announcement of orderly debt restructuring in 2013 has been criticized in terms of a self-fulfilling interest rate explosion of sovereign debt. When the burst of a bubble is announced in a specific future date its price will fall now and interest rate swill rise. But some governments (Greece and Ireland for the moment) are already outside the financial market and interest rates do not affect them directly. The problem will be for the banks that will be forced to sell their bonds at low prices and suffer the haircut.

Suppose now that a European bad bank emerges that buys all sovereign debt junk in a ridiculously low price. The price should achieve the maximum possible haircut without jeopardizing the stability of the system. That should not be negotiable with the banks. After all they passed the stress-tests, didn’t they?

Then the bad bank takes its time to decide what to do with the junk. It could bet on the successful financial adjustment of heavy borrowers. Actually it would negotiate with national governments another – perhaps lower – haircut. That will not be too hard as long as it holds the political means to impose fiscal disciplne on its obligators.

A nice piece from Simon Johnson and Peter Boone criticizing the EU-German "orderly defaults in 2013" policy and talking of monetization

quote:

"At a minimum, the ECB will probably need to match the $1 trillion annual US rate of quantitative easing, and front-load much of it. The euro will fall, and Trichet will miss his inflation target. But Germany will boom.

At that point, the Europeans should get on with completing their monetary cordon sanitaire: orderly debt restructuring in all countries with debt burdens that are too large to be credibly restructured in Merkel’s new regime".

video

ΕΚΛΟΓΕΣ 2010

Τα αποτελέσματα της περιφέρειας Αττικής εδώ

Καταρχήν κέρδισαν οι κομμουνιστές! Το γνωστό φάντασμα πλανήθηκε ξαφνικά πάνω από την Ελλάδα του μνημονίου και ίσως να προκάλεσε μια μικρή ανατριχίλια σε κάποιους…

Το ΚΚΕ ανέβηκε 75k ψήφους πανελλαδικά και μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένο από τη γραμμή του. Το αίτημα «Να μη χρεοκοπήσει ο λαός» και η σύνδεση «κρίση- καπιταλισμός και μνημόνιο-ΕΕ-Μάαστιχτ-κι αυτοί που το ψήφισαν», υπήρξαν ιδιαίτερα αποτελεσματικά. Φυσικά με κινητοποιήσεις σε όσους χώρους εργασίας μπορούσαν με το ΠΑΜΕ χωρίς όμως να χάνουν το συνήθη πραγματισμό τους.

Τελικά το Κόμμα κατάφερε να εξαργυρώσει εκλογικά την αξιοπιστία που έχει καλλιεργήσει τόσα χρόνια. Προσηλωμένο σε έναν αδιάλλακτο σοβιετικό μαρξισμό-λενινισμό από τις αρχές του 1990 έχει καταφέρει να διατηρήσει το σύνολο σχεδόν των μεταπολιτευτικών του δυνάμεων, οι οποίες σημειωτέον δεν είναι μόνο εκλογικές αλλά και κινητοποιήσιμες. Το μέγεθος της επιτυχίας είναι τεράστιο καθώς αποτελεί ιστορική πολιτική εξαίρεση από την μοίρα των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων μετά την κατάρρευση του υπαρκτού. Το σύγχρονο ΚΚΕ – μετά κατάρρευσης και συγκυβέρνησης δηλαδή –  έχει γράψει τη δική του ιστορία ώς η σκληρή γραμμή του εργατικού κινήματος και για αυτό κερδίζει,  και αξίζει σεβασμό – αλλά και ψήφους – για την γενικότερη πολιτική του παρουσία, όσο κι αν διαφωνεί κανείς μαζί του – η, δε συμφωνεί σε όλα, που λέει κι η Αλέκα. 'Οχι γιατί θεωρεί κομματική κληρονομιά την Εθνική Αντίσταση. Κρατώντας το σοβαρό και υπεύθυνο προφίλ, τον «πολιτικό πραγματισμό» που αποφεύγει τις φασαρίες όπως ο διάολος το λιβάνι έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη και λαϊκών μικροεπαγγελματικών στρωμάτων με ροπή προς το συντηρητισμό κρατώντας τα μακριά από την επιρροή του νεοακροδεξιού Καρατζαφέρη. Ο Στάλιν σαν πολιτική φιγούρα προκαλεί πολύ μεγαλύτερο δέος από όλους μαζί τους γελοίους ακροδεξιούς δικτατορίσκους. Είναι αλήθεια πως δήλωσε η Αλέκα «Στην επανάσταση δε θα σπάσει ούτε τζάμι»;
Το highlight: πέρασε τον ΛΑΟΣ στην Κεντρική Μακεδονία!

Πολύ καλά πήγε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που μοιάζει σε πολλά με το ΚΚΕ αλλά με λιγότερο πραγματισμό και περισσότερο ενθουσιασμό. 33k ψήφοι ήτοι 2,3%. στην Αττική που πήρε περισσότερες ψήφους από τις 24.737 πανελλαδικά στις εθνικές του 2009. Και στην επαρχία ανέβηκε εντυπωσιακά.  Σε δήμους με παρουσία όπως Βύρωνα και Νέα Σμύρνη ξεπέρασε το 6%.

Το highlight: Πέρασε τον “La gauche c’est moi” Αλαβάνο!

Το αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ εκφράστηκε καθαρά μόνο στην Αττική.

Το πιο σοβαρό κομμάτι με τον ατυχή επικεφαλής Μητρόπουλο πήρε σχεδόν 88k ψήφους που μεταφράζονται σε ένα 6,2% στην Αττική, δηλαδή μιάμιση μονάδα πανελλαδικά. Αυτό περιλαμβάνει και ένα μεγάλο μέρος του (πρωην;) ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή το ΣΥΝ. Το σχέδιο της συνάντησης με την αριστερή σοσιαλδημοκρατία δεν έπιασε τις ποσοτικές του φιλοδοξίες αλλά ίσως έχει κάποιο potential που πρέπει να καλλιεργήσει. Η ιστορία λέει πως όσοι φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ είτε ξαναγυρίζουν (Αρσένης, Τσοβόλας) είτε μαραζώνουν (υπόλοιπο ΔΗΚΚΙ). Όχι και καμιά επιτυχία.

Το λιγότερο σοβαρό αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ, αυτό που φοβόταν ο ΓΑΠ στο πρόσωπο του Δημαρά, έφτασε τις  225k ψήφους, 16% στην Αττική αντίστοιχο σε περίπου 4% πανελλαδικά. Δεν είναι και λίγοι αλλά έχουν έναν ελάχιστα αξιόπιστο εκπρόσωπο και δεν είναι καθόλου δεδομένοι ούτε για το δεύτερο γύρο, πόσο μάλλον για αργότερα.

 Όσο για το μήνυμα της αποχής, πρόκειται για μεγάλη μούφα: Αποχή, δηλαδή αδιαφορία, πολιτική ανωριμότητα. Ο καθένας έχει δικαίωμα να αδιαφορεί για την πολιτική αλλά δεν μπορούμε να τον θεωρούμε και κινητήριο μοχλό των πολιτικών εξελίξεων, που όλο στέλνει ένα μήνυμα που πρέπει να λάβουν σοβαρά όλοι οι πολιτικοί και λοιπά φούμαρα, τα οποία αναμασάνε ένα βράδυ στα πάνελ και φυσικά ξεχνάνε την άλλη μέρα. Ο πολίτης της αποχής δεν αντιλαμβάνεται καν τη σημασία των συλλογικών αποφάσεων. Του αρκεί να αράξει στον καναπέ το βράδυ των εκλογών, άντε και μέχρι το δεύτερο γύρο, που θα τον γλύφουν και θα τον θεωρούν φορέα μείζονος πολιτικού μηνύματος. Μικροματαιοδοξία. Με τέτοιους πολίτες μπορούν να κυβερνάνε για πάντα.

Το θέμα είναι πως ο κύβος ερρίφθη και η λέξη χρεοκοπία, επαναδιαπραγμάτευση κλπ δεν είναι πια ταμπού. Απείλησε ο ΓΑΠ στο διάγγελμά του – που προφανώς έπιασε τόπο – χρησιμοποιώντας τη λέξη χρεοκοπία ασυνήθιστα συχνά. Όμως, μετά τα αποτελέσματ, πέταξε κάτι για συναίνεση και συνεννόηση και διάφορα οικουμενικά που δεν ήταν τυχαία.Τα μέτρα του επόμενου διαστήματος μαλλον θα περιλαμβάνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κι αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο στοίχημα πολιτικά. Κάποιοι λένε πως το πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα είναι μια συμμαχία φοροφυγάδων και δημοσίων υπαλλήλων. Αν πάει για τέτοια κίνηση θα χρειαστεί συναίνεση και σίγουρα δεν του φτάνει το ποσοστό των μείον δέκα μονάδων από τις τελευταίες εκλογές. Άρα θα ψάξει για κομματική συναίνεση απευθυνόμενος στους γνωστούς πρόθυμους. Για αυτό και εμφανίζονται ανοικτοί σε συνεργασίες. Οι εκλογές δε θα έβγαζαν αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα έφερναν με φυσικό τρόπο το σενάριο της συνεργασίας των «μνημονιακών δυνάμεων» του τόπου… Το λογικότερο θα ήταν να κάνει εκλογές και να μοιραστεί το πολιτικό βάρος της χρεοκοπίας, τώρα που είναι και στο όριο της πλειοψηφίας του. Το αναμενόμενο είναι να συνεχιστεί και μάλλον να επιταχυνθεί η φθορά του. Το σενάριο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας δεν έχει τίποτα το κακό, αντιμετωπίζει όμως σοβαρό προβλήματα επικοινωνιακής διαχείρισης: Εσωτερικά έχει θεωρηθεί εθνική προδοσία και μόνο ο υπαινιγμός για κάτι τέτοιο οπότε δύσκολα το πλασάρει σαν καλό μια κυβέρνηση. Έχει δαιμονοποιηθεί η λέξη στο δημόσιο διάλογο από την ψήφιση του μνημονίου και μετά. Πριν όλο και κάποιος κάτι πέταγε…

Το σοβαρότερο πρόβλημα το έχουν οι Ευρωπαίοι.

Οι ευρωπαίοι δεν ανησυχούν για την Ελλάδα καθαυτή. Οι οικονομίες τους είναι αρκετά μεγάλες για να απορροφήσουν μια χρεοκοπία της Ψωροκώσταινας. Προφανώς θα χάσουν λεφτά αλλά δε θα αποσταθεροποιηθούν σοβαρά. Το πρόβλημα είναι το ντόμινο που δυνητικά μπορεί να προκαλέσει μια απότομη μεταβολή των προσδοκιών στις ευρωπαϊκές χρηματαγορές. Βασικά  ψάχνουν τη φόρμουλα ώστε, ακόμα κι αν σκάσει η Ελλάδα, να κρατήσουν οι υπόλοιποι ύποπτοι, Ιρλανδία, Πορτογαλία και το χειρότερο Ισπανία. Θα κάνουν το monetisation μόνο αν φτάσουν τα πράγματα σε οριακό σημείο. Προς το παρόν δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τη σταθερότητα του ευρώ που επιτρέπει στους Γερμανούς να εξάγουν πολλά και ακριβά. Σε μια τελική, αν διαφύγουν τον κίνδυνο τα άλλα pigs μπορούν και να αφήσουν την Ελλάδα στο χάλι της σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Και αυτό το τελευταίο είναι μια σημαντική παράμετρος που συνήθως αγνοούμε.

Όσο υπάρχει ένας άμεσος κίνδυνος που αντιλαμβάνονται χειροπιαστά οι πολίτες, οι εθνικές κυβερνήσεις θα πιέζονται για μειώσεις των δαπανών και προφανώς θα ξεκινήσουν από τη σπατάλη. Το περιβάλλον ευνοεί την επιβολή έκτακτων δημοσιονομικών μέτρων που μπορούν να επιβλέψουν. Αν επιτευχθεί κάποια λύση που χαλαρώσει τη θηλειά του χρέους και το φόβο της χρεοκοπίας, τότε πως θα εξασφαλιστεί η συνέχιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας; Αν τελικά πραγματοποιηθεί ο χειρότερος φόβος και επιβιώσουμε, τι θα κάνουμε μετά χωρίς τους βάρβαρους;

Είναι άγνωστη γη ακόμα και για τους διοικητές των κεντρικών τραπεζών, πόσο μάλλον για τους Έλληνες πολιτικούς. Όσο δεν υπάρχει κάποιος θεσμικός μηχανισμός επιβολής της δημοσιονομικής πειθαρχίας χρησιμοποιούν το φόβητρο των αγορών. Η Ελλάδα, με την απόσυρσή της από την διεθνή αγορά κρατικών ομολόγων, μπήκε σε μια κατάσταση εργαστηρίου που προσπαθεί να προσομοιάσει όλο και πιο πειστικά την εκδίκηση της αγοράς. Ο λόγος είναι πως η κατάσταση αυτή «φτιάχνει χαρακτήρα». Πρέπει να σταλεί ένα μήνυμα πως άσχημα πράγματα συμβαίνουν στους δημοσιονομικά ανεύθυνους – πολίτες και κυβερνήσεις. Αν τη σκαπουλάρει φτηνά η Ελλάδα τότε μπορεί να δώσει κακό παράδειγμα και σε άλλους υποψήφιους απείθαρχους, λογικό δεν είναι; Οπότε το μνημόνιο εμπεριέχει από τη φύση του το στοιχείο της τιμωρίας – που, παρεπιμπτόντως, δεν αποκλείεται καθόλου να έχει διαστάσεις εμμονής για κάποιους αγράμματους που δυστυχώς βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης αυτή την εποχή.

ΥΓ: Ένα σημείο που αγνοεί η Τρόικα είναι πως στην Ελλάδα η σπατάλη του δημόσιου χρήματος θα κοπεί τελευταία: πρώτα σταματάμε να πληρώνουμε τους συμβασιούχους υπαλλήλους, τις βενζίνες στα κρατικά αυτοκίνητα, τις γάζες στα νοσοκομεία, κόβουμε τους διορισμούς δασκάλων και τις επιστροφές ΦΠΑ και μετά, αν δεν πιάσει, απολύουμε και μερικές χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους, κατά προτίμηση όχι τους παρατρεχάμενους. Οι χλιδάτες παραστάσεις και οι παχυλές αργομισθίες δεν παθαίνουν τίποτα. Μοιάζουν με ανέκδοτο οι επιδοτήσεις στις ΜΚΟ, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, οι 125 σύμβουλοι του ΓΑΠ, τα jet του Παπακωνσταντίνου, κλπ. Το αποκορύφωμα ήταν το νοίκι 9k ευρώ/μήνα που πλήρωναν οι «αξιωματούχοι του ΔΝΤ» σε πολυτελές αθηναϊκό λοφτ!