Δεν χάσαμε εμείς, κέρδισαν οι άλλοι

Σχεδόν 1,7 εκατομμύρια ψήφοι. Τα ατομικά κίνητρα μπορούν να είναι αμέτρητα, πολλά από αυτά όχι ενθαρρυντικά. Αλλά το κυρίαρχο κοινό στοιχείο είναι πως όλοι αυτοί ξεπέρασαν το φόβο και τόλμησαν να ελπίσουν στην Αριστερά. Ο κόσμος αυτός είναι απογοητευμένος. Ακόμα κι αν ποτέ δεν πολυπίστεψε στη νίκη, την ευχόταν από τα βάθη της πολιτικής του ψυχής. Οι ήττες πονάνε, ακόμα κι οι αναμενόμενες. Είναι καθήκον της Αριστεράς, αν δε θέλει να ξεφουσκώσει με συνοπτικές διαδικασίες, να κρατήσει αυτόν τον κόσμο.

Έχω διαβάσει σήμερα αρκετές απόψεις που κατηγορούν τον λαό για την ψήφο του. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα. Αφενός τίποτα δε χάθηκε, αφετέρου υπάρχουν στοιχεία πίσω από το γενικό αποτέλεσμα της χτεσινής ψήφου που αφήνουν ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα.

Η δημογραφική έλευση της αριστεράς

Ο λαός ψήφισε εμφανώς διαφορετικά, ανάλογα με την ηλικία του. Αν πιστέψουμε τα exit polls, στις ηλικίες 18-55 επικράτησε ο Σύριζα με πάνω από 10 μονάδες (περίπου 34-23) ενώ η ΝΔ κερδίζει κατά κράτος στους πάνω από 55 (με νταμπλ σκορ περίπου 40-20). Αυτό το στοιχείο διαλύει και το μύθο των βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων και υψηλοσυνταξιούχων που δήθεν στήριξαν μαζικά τον Σύριζα.

Το ουσιαστικό γεγονός είναι ότι οι απόγονοι της γενιάς του πολυτεχνείου διαχωρίζονται πολιτικά από τους προγόνους τους. Είναι μια βαθιά πολιτική τομή που συντελείται και πάνω της πρέπει να επενδύσει οποιαδήποτε πολιτική δύναμη επιθυμεί να καθορίσει το μέλλον.

Ο Σύριζα ξεκινάει από θέση ισχύος, αυτό είναι βέβαιο. Αν δείξει δύναμη, είναι απλά θέμα χρόνου, το παλιό καθεστώς θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. Έχει όμως ανταγωνιστές. Από τα αριστερά, στα πάνω στρώματα των ηλικιών ανταγωνίζεται με την ΔΗΜΑΡ και στα κάτω στρώματα με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από δεξιά παίζουν ΑΝΕΛ και ΧΑ αντίστοιχα. Δε θα είναι περίπατος.

Υπάρχουν και τα άμεσα

Το άμεσο ερώτημα στον Σύριζα είναι πως θα διαχειριστεί το αποτέλεσμα. Τώρα η πρωτοβουλία των κινήσεων βρίσκεται στα χέρια του μνημονιακού μπλοκ. Δεν πιστεύω ότι θα είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να πάρουν άμεσα οποιοδήποτε σκληρό μέτρο. Μάλλον θα ζητήσουν από την τρόικα να ετοιμάσει ένα πιο λαϊτ μνημόνιο και εν τω μεταξύ θα παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται. Τα μπάνια του λαού είναι ιερά σε αυτόν τον τόπο.

Ο Σύριζα πρέπει να εκμεταλλευθεί το χρόνο και να ολοκληρώσει τη βίαιη ωρίμανσή του, που λέει κι ο Δραγασάκης. Να μάθει να λειτουργεί σαν αξιωματική αντιπολίτευση διατηρώντας ισορροπίες ανάμεσα στις κινηματικές λογικές και στον πολιτικό ρεαλισμό. Να μεταμορφωθεί σε ένα μαζικό κόμμα ανοίγοντας τις πόρτες του στον κόσμο που το στήριξε. Και πάνω από όλα να ξεκαθαρίσει το ηγετικό τοπίο αποσαφηνίζοντας τους ρόλους και το βάρος των στελεχών του, είτε προέρχονται από τις κομμουνιστικές συνιστώσες είτε από το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αυτό απαιτεί τεράστια οργανωτική προσπάθεια και δημιουργία μηχανισμού σε κλίμακα πρωτόγνωρη για τα μέχρι τώρα στελέχη του. Ούτε εδώ θα είναι περίπατος.

Τι έχει η Αριστερά να προσφέρει;

Τα κόμματα δεν κατοχυρώνονται μόνο οργανωτικά αλλά και πολιτικά στο επίπεδο της ηγεμονίας. Οπότε καταλήγουμε στο κρισιμότερο πολιτικό ερώτημα που αφορά το κυβερνητικό περιεχόμενο μιας σύγχρονης Ελληνικής Αριστεράς,  Με ποιο σχέδιο να κυβερνήσει στις επόμενες εκλογές; Είναι απόλυτη προτεραιότητα, να διατυπώσει και να εξειδικεύσει με ρεαλισμό τις ελπίδες του 1,7 εκατομμυρίου που τον ψήφισε. Να αρχίσει να δουλεύει σα να ήταν κυβέρνηση, να επεξεργαστεί το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα σημάνει το οριστικό τέλος όχι μόνο του μνημονίου (άλλωστε δεν υπάρχει μνημόνιο ακριβώς αυτή τη στιγμή) αλλά ολόκληρης της μεταπολίτευσης. Και για αυτό θα χρειαστεί να διαχωριστεί και από τις δύο όψεις της μεταπολίτευσης: από τη μια μεριά το πελατειακό σύστημα των κρατικοδίαιτων αργόμισθων πολιτικάντηδων και από την άλλη το πάρτι των golden boys των τραπεζών και των καναλο-εργολάβων του βρώμικου ιδιωτικού τομέα.

Φιλόδοξο σχέδιο, σκληρή δουλειά.