ΣΥΝ ΠΛΗΝ

Πολιτικά, ο ΣΥΝ είναι εγκλωβισμένος. Από αριστερά ΚΚΕ και Ανταρσία, από δεξιά Δημοκρατική Aριστερά. Έχει μείνει μόνο ο δρόμος του «λαϊκού» ΠΑΣΟΚ με την ελάχιστη αξιοπιστία που διαθέτει. Το μέτωπο που ανοίγει είναι οι ΔΕΚΟ, εστία του παραδοσιακού συνδικαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Αν η σύγκρουση οξυνθεί είναι πιθανό να έχουμε σοβαρές εξελίξεις με διάσπαση τμήματος του ΠΑΣΟΚ, κάτι για το οποίο προσωπικά αμφιβάλω. Ωστόσο, όλα είναι πιθανά και δεν πρέπει να κοπούν οι όποιες επαφές έχουν δημιουργηθεί με το πείραμα του Μητρόπουλου. Είναι όμως άγνωστο αν το ίδιο το «λαϊκό» ΠΑΣΟΚ είναι διατεθειμένο να ακολουθήσει τον ΣΥΝ από τη στιγμή που μπορεί να διεκδικήσει από μόνο του κάποιο μερίδιο στο πολιτικό σκηνικό.

Όσο σωστό από άποψη τακτικής κι αν είναι για τον ΣΥΝ να διεμβολίσει το ΠΑΣΟΚ, άλλο τόσο λάθος είναι –  και μάλιστα ιστορικών διαστάσεων – να συνδέσει τη μοίρα του με αυτή τη συμμαχία. Μάλλον πρέπει να κοιτάξει λίγο περισσότερο προς τη μεριά ΚΚΕ κι Ανταρσία…οι εποχή ευνοεί τον πολιτικό ριζοσπαστισμό. Δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα για αοριστίες του τύπου «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Αυτά μπορεί να πιάνουν στις φυσιολογικές συνθήκες που ο αριστερός κινητοποιείται από επικλήσεις στο αίσθημα της δικαιοσύνης. Στις σημερινές συνθήκες καίγεται ο κώλος μας και πρέπει κάποιος να πει τις χοντράδες που πρέπει.

Η συνεπής στάση εναντίον του μνημονίου πρέπει να επιδιώκει την κατάρρευσή του. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Μια τέτοια κατάσταση ισοδυναμεί με καταστροφή, αλλά η καταστροφή που προκαλεί το μνημόνιο είναι χειρότερη. Δεν υπάρχει καλό σενάριο και happy end σε αυτή την ιστορία και όσο κάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε τόσο μένουμε πίσω από τις εξελίξεις. Το ότι η Ελλάδα θα μπει σε κάποιου είδους επαναδιαπραγμάτευση του χρέους το λέει όλος ο κόσμος, μέχρι και η Μέρκελ το έχει ανακοινώσει για το 2013. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πότε θα γίνει και πόσο από το βάρος του θα έχει ήδη επωμισθεί η μισθωτή εργασία. Η στάση πληρωμών πρέπει να γίνει άμεσα γιατί τώρα υπάρχει δυνατότητα εκβιασμού, δηλαδή να πληρώσουν κι οι τράπεζες το κατιτίς τους.

Ένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί μονίμως να θέτει αιτήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση – που είναι και το βασικό κέντρο λήψης αποφάσεων – αλλά να διατυπώνει πολιτικές θέσεις για τη χώρα του. Ανεξάρτητα από την αντιπαράθεση στην ΕΕ (ευρωομόλογο, νομισματική χαλάρωση, υποτίμηση ευρώ, φόρος τόμπιν, κλπ.) η αριστερά στην Ελλάδα θα πρέπει να έχει κάποιο σχέδιο, πολιτικό και οικονομικό. Είναι αυτονόητο για ένα σχέδιο που θέλει να αυτοαποκαλείται αριστερό να ζητάει όχι απλά κούρεμα των κατόχων ομολόγων αλλά ξεπουπούλιασμα. (και για να μην ακούσω τις αηδίες ότι μεταξύ των κατόχων είναι και ξένα ασφαλιστικά ταμεία, ας κάνει με αυτά ειδικό διακανονισμό)

Υ.Γ. Το πολιτικό όριο που εκτιμούν οι σοβαροί τεχνοκράτες είναι η συνέχιση της πληρωμής των δημοσίων υπαλλήλων (ακόμα και με σημαντικές μειώσεις) και η διατήρηση του ποσοστού ανεργίας σε ανεκτά επίπεδα (κάτω από 20%, λέω γω τώρα). Θεωρούν ότι από αυτά τα δύο θα κριθεί η πολιτική βιωσιμότητα του μνημονίου.