Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

Η συνέντευξη τύπου της Τρόικας και η αντίδραση του κώλου της κυβέρνησης ανέδειξε το ιστορικό ερώτημα του τίτλου. Το έργο της οικονομικής προσαρμογής το έχει αναλάβει εξολοκλήρου η τρόικα. Το εγχείρημα είναι πρωτόγνωρο και αμφιβόλου σκοπιμότητας, για αυτό το αναθεωρούν συνέχεια. Πρακτικά, χρόνο θέλουν να κερδίσουν μέχρι να γίνει η νομισματική προσαρμογή σχετικά ανώδυνα (για τις τράπεζες, ταχουμε πει αυτά). Οι δικοί μας δεν είναι σε θέση να κάνουν τέτοια δουλειά. Έχει ποσοτικές και ποιοτικές απαιτήσεις υψηλού τεχνοκρατικού επιπέδου και επαγγελματικής σοβαρότητας που δε διαθέτουν σε αφθονία οι παρατρεχάμενοι σύμβουλοι (τι να πρωτοκάνει κι αυτή η Μόνα) του Παπακωνσταντίνου. Ο τελευταίος έχει επιφορτιστεί το έργο της μετάφρασης του manual στα ελληνικά. Καθήκον που διεκπεραιώνει με απόλυτη αποτυχία αν αναλογιστεί κανείς τις αμέτρητες φορές που έχει διαψεύσει τον εαυτό του. Προφανώς κι αυτός ένα-ένα τα μαθαίνει. Το χαμηλό του επίπεδο φαίνεται από την απλοϊκότητα των επιχειρημάτων του που κινούνται σε επίπεδα κακογραμμένου textbook. Είναι απλά υπάλληλος της τρόικας, ή μάλλον της Goldman Sucks. Αυτός ο τύπος, όπως ήρθε από το πουθενά, έτσι και θα φύγει.

Καθήκον της υπόλοιπης κυβέρνησης είναι η εσωτερική διαχείριση του μνημονίου. Να δείξουν δηλαδή πως έχουν την αποφασιστικότητα να πηδήξουν τον ελληνικό λαό χωρίς να υπολογίσουν το πολιτικό κόστος. Αυτό το έργο της εσωτερικής κατανομής του βάρους της δημοσιονομικής προσαρμογής, το έχει αναλάβει η κυβέρνηση. Και πράγματι, δε φαίνεται να πάνε άσχημα. Δεν έχουν άμεσο φόβοι από το λαό, έχουν πάρει χαμπάρι τι χάλια είμαστε και ξέρουν πως όσα και να κάνουν πάλι το ΠΑΣΟΚ θα κερδίσει. Εκτός αν έχουμε καμιά έκπληξη και επισημοποιηθεί η σχετική ακυβερνησία που υπάρχει…(όλα γίνονται)

Στην πραγματικότητα, το πολιτικό κόστος το μετράνε αλλιώς. Στην υποστήριξη της εγχώριας αστικής τάξης (όπως θέλει να αυτοαποκαλείται το συνοθύλλευμα ημι-μαφιόζικων κρατικοδίαιτων συμφερόντων, εμπορικών αντιπροσώπων του εξωτερικού, αυτοδημιούργητων τραπεζιτών, επαναπατρισμένων εφοπλιστών, κλπ, ένα ετερογενές μίγμα που ενώνει η κοινή καταγωγή: η πρωταρχική συσσώρευση από τους μαυραγορίτες της κατοχής). Άλλωστε αυτοί έχουν το χρήμα και πρέπει να τους πείσουν να το κρατήσουν στις δικές μας (τους;) τράπεζες γιατί αν το βγάλουν έξω την πατήσαμε.

Η κυβέρνηση επιμένει να πληρώνει κανονικά τους προμηθευτές των νοσοκομείων καθώς αδυνατεί να εξασφαλίσει την τροφοδοσία σε αναλώσιμα αν δεν τα πληρώσει χρυσά. Συνεχίζει, με περισσότερο αποκεντρωμένα κονδύλια, να ταΐζει τον οικονομικό περίγυρο του κυβερνητικών στελεχών, ένα τσούρμο εταιριών συμβούλων, εμπειρογνωμόνων, κοινωνικών εταίρων και κρατικών golden boys and girls τσεπώνει μια χαρά τα λεφτά που εξακολουθούν να υπάρχουν.

Last but not least δεν έχει σκοπό να αναδιαπραγματευτεί καμία σύμβαση δημοσίων έργων με τους εργολάβους-καναλάρχες-νταβατζήδες. Αυτοί κι αν είναι μεγαλομέτοχοι του τόπου. Μου έκανε εντύπωση το κήρυγμα του Ρέππα (ενός ανθρώπου που δεν έχει δουλέψει κανονικά ούτε μια μέρα στη ζωή του διατηρώντας βέβαια οργανική θέση διευθυντή στον Ευαγγελισμό) περί τζαμπατζήδων και γενικευμένης ανομίας στο θέμα των διοδίων. Είναι εντυπωσιακό τι σκαρφίζεται ο νους του ανθρώπου για να προστατεύσει τους κηδεμόνες του. Πάντως, οι εργολάβοι είναι άσχημα στριμωγμένοι και μια μεγάλη πτώχευση θα προκαλέσει σοβαρό σοκ και στις τράπεζες. Ένα τέτοιο πολιτικό κόστος το υπολογίζουν και μάλιστα πολύ σοβαρά.

ΥΓ: Εδω μια άλλη πλευρά πάνω στο ίδιο θέα