Πληθώρισέ το, το γ@μημένο!

Μήπως το τέλος του ευρώ είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε; Μήπως δε βγάλουμε το 2011? Πλέον δε συζητάνε την πιθανότητα αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ (που πλέον υποστηρίζει και ο Αζαριάδης) αλλά τον κίνδυνο κατάρρευσης ολόκληρης της ευρωζώνης. Την εβδομάδα που μας πέρασε ο Economist έριξε το σύνθημα. Αν δε γίνει κάτι άμεσα, η διάλυση της ευρωζώνης είναι θέμα εβδομάδων.

Το ευρώ στραγγαλίζει τη μισή τουλάχιστον Ευρώπη κι οι Γερμανοί το χαβά τους. Η πραγματική οικονομία καταρρέει από την ύφεση (που προβλέπεται να βαθύνει το 2012) και τα "γεράκια" της ΕΚΤ εξακολουθούν να ανησυχούν για τον πληθωρισμό. Όμως ακριβώς εκεί βρίσκεται η λύση που προτείνεται πλέον ανοιχτά: Τύπωμα χρήματος για μαζικές αγορών κρατικών ομολόγων και παροχή ρευστότητας στο σύστημα. Φυσικά η άμεση συνέπεια μιας τέτοιας κίνησης θα είναι η αύξηση του πληθωρισμού.

Η πεισματική άρνηση των Γερμανών (και εν γένει του σκληρού πυρήνα των πλεονασματικών χωρών της ευρωζώνης) σε αυτή τη λύση συνήθως αποδίδεται στις ιστορικές τους μανίες με τον υπερπληθωρισμό του μεσοπολέμου και το ναζισμό. Βάλε και λίγο προτεσταντοκαλβινισμό για την παραδειγματική τιμωρία των τεμπέληδων κι ανεύθυνων και έχεις μια ωραία ιδεολογική βάση που μπορεί εύκολα να χωνέψει η λαϊκή κουλτούρα. Όμως δεν αρκούν οι ιδεολογικές εμμονές για να ερμηνεύσουν την καταστροφική πολιτική που ακολουθεί εδώ και καιρό η ευρωζώνη. Η αλήθεια είναι πως η λύση του πληθωρισμού είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα τόσο των Γερμανών όσο και των τραπεζών.

Ο πληθωρισμός είναι ο ρυθμός αύξησης των τιμών ή, αν το διατυπώσουμε ανάποδα, ο ρυθμός μείωσης της αξίας του χρήματος. Μια αύξηση του πληθωρισμού θα προκαλέσει αναδιανομή εισοδήματος μεταξύ δανειστών και οφειλετών καθώς οδηγεί σε μείωση της πραγματικής αξίας του χρέους. Δηλαδή, μια δεδομένη ονομαστική αξία χρέους αντιστοιχεί σε λιγότερο πραγματικό προϊόν. Κάτι τέτοιο συνεπάγεται κόστος για αυτούς που έχουν χρήμα ή τους οφείλονται χρήματα (πλεονασματικές χώρες-δανειστές και τράπεζες) αλλά όφελος για εκείνους που χρωστάνε (ελλειμματικές-χρεωμένες χώρες και ιδιώτες).

Η δεύτερη επίπτωση θα είναι η υποτίμηση του ευρώ στη διεθνή αγορά συναλλάγματος, καθώς θα υπάρξει μαζική εγκατάλειψη ενός νομίσματος που χάνει την αξία του. Μια τέτοια εξέλιξη θα βελτιώσει τα εμπορικά ισοζύγια των ελλειμματικών ευρωπαϊκών χωρών με τον υπόλοιπο κόσμο αλλά ελάχιστη επίπτωση θα έχει στις εξωτερικές ανισορροπίες εντός ευρωζώνης. Από την άλλη, χώρες που είναι ήδη πλεονασματικές, όπως η Γερμανία, δεν έχουν και πολλά να κερδίσουν από μια υποτίμηση καθώς δεν αντιμετωπίζουν ανταγωνισμό κόστους: Με απλά λόγια αν μπορείς να εξάγεις ακριβά δε σε συμφέρει να ρίξεις τις τιμές.

Με λίγα λόγια, η διάκριση μεταξύ κερδισμένων και χαμένων λόγω πληθωρισμού είναι προφανής στην Ευρωζώνη: θα χάσουν οι τράπεζες και οι Γερμανοί, θα κερδίσουν οι υπόλοιποι. Δυστυχώς, η μοναδική «ευρωπαϊκή λύση» στο πρόβλημα είναι αντίθετη στα συμφέροντα των δύο ισχυρότερων παραγόντων στην ευρωπαϊκή πολιτική. Συνεπώς μόνο αν αντιληφθούν ότι απειλούνται με συνολική κατάρρευση μπορεί να προχωρήσουν σε αυτή την «ευρωπαϊκή λύση απελπισίας»

ΥΓ: Φυσικά όλα τα παραπάνω ελάχιστα αγγίζουν τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο στην όμορφη κωλοχώρα μας, όπου το ουράνιο τόξο των ευρωλιγούρηδων από τον Καρατζαφέρη και τη Ντόρα μέχρι τον Ψαρριανό, συνεχίζει να κλαψουρίζει και να κινδυνολογεί για την έκτη δόση… Ο Βαλντέν χρησιμοποιεί τον εύστοχο όρο «φιλοευρωπαϊκός επαρχιωτισμός» για να περιγράψει την κατάντια τους.