ΠΑΠΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μετά από μια κωμικοτραγική εβδομάδα ζυμώσεων συμφωνήθηκε η κυβέρνηση συνεργασίας με επικεφαλής το Λουκά Παπαδήμο. Μια κυβέρνηση που αφενός πρέπει να διαχειριστεί οικονομικά την χρεοκοπία και αφετέρου να εξασφαλίσει πολιτικά την ομαλή μετάβαση στο νέο καθεστώς.

Όσον αφορά το πρώτο, θα συνεχίσει με μεγαλύτερη ένταση την υλοποίηση του μνημονίου, χωρίς τα βαρίδια και τη γενικευμένη απαξίωση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο Παπαδήμος είναι σίγουρα ο καταλληλότερος για να κάνει τη δουλειά: από τους καλύτερους έλληνες οικονομολόγους και ακόμα καλύτερος policy maker. Μοιάζει λιγότερο με πρωθυπουργό χώρας και περισσότερο με σύνδικο πτώχευσης ενός χρεοκοπημένου ιδιώτη με βασικό καθήκον τη μερική ρύθμιση των χρεών και την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων.

Όσον αφορά το δεύτερο, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Όσο κι αν λύσσαξαν τα γνωστά μνημονιακά παπαγαλάκια να μας πείσουν ότι ο λαός ζητάει κυβέρνηση συνεργασίας (!), η αλήθεια είναι πως είχαμε ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Η νέα κυβέρνηση προέκυψε χωρίς εκλογές και χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση πέρα από την ανοιχτή τρομοκρατία και το φόβο της χρεοκοπίας, τα ίδια δηλαδή που επικαλούνταν και το ΠΑΣΟΚ εδώ κι ενάμιση χρόνο. Όταν όμως η εξουσία φτάνει να μη διαθέτει κανένα άλλο μέσο για να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση παρά μόνο τον εκβιασμό, τότε υπάρχει εγγενής πολιτική αστάθεια.

Ίσως το μνημονιακό μπλοκ να κέρδισε τη μάχη, ίσως να εξασφάλισε και μια περίοδο πολιτικής ανοχής. Ας σκεφτούν όμως όλοι αυτοί οι καλοθελητές που ποζάρουν στην πασαρέλα της τρόικας, όλοι εκείνοι που τρέχουν να καταθέσουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης στους δανειστές μας και πλασάρονται ως «μνημονιακότεροι» του μνημονίου, ας σκεφτούν όσοι ελπίζουν να κληρονομήσουν τα συντρίμμια του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης ότι σε τελική ανάλυση θα πρέπει να τους ψηφίσει και κάποιος για να μείνουν στις καρέκλες τους. Δυστυχώς γι’ αυτούς, υπάρχουν ακόμα εκλογές. Όπως υπάρχουν γιαούρτια. Κι ελικόπτερα…