Είναι πραγματικά ενδεικτικό της αποικιοκρατικής πλέον σχέσης που μας συνδέει με τους δανειστές μας, η εκβιαστική επιβολή δικομματικής (τουλάχιστον) συναίνεσης για να καταβληθεί η δόση των 12 δις. Συγκεκριμένα απαιτείται η γραπτή δήλωση των κομμάτων εξουσίας ότι αποδέχονται τη δανειακή σύμβαση άλλων 50-60 δις ευρώ (άλλη μια Ιρλανδία σχεδόν) και τις ανάλογες δεσμεύσεις οικονομικής πολιτικής. Σε διαφορετική περίπτωση αφήνουν να εννοηθεί ότι η χώρα δε θα είναι σε θέση να καταβάλλει την επόμενη δόση των δανείων της και θα οδηγηθεί σε στάση πληρωμών. Η όλη διαδικασία κινείται στα όρια του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, αλλά ποιος δίνει σημασία…
Η αστάθεια των ημερών είναι ιστορική. Αρχίζει να φαίνεται καθαρά πως οι αρχικές διαβεβαιώσεις όταν μπαίναμε πανηγυρικά στο πακέτο διάσωσης, δεν έχουν καμία ισχύ. Η συνταγή Μνημόνιο for ever ήταν προφανής για όσους καταλάβαιναν τι γίνεται. Όμως η αποτυχία ήταν παταγώδης, ακόμα και με τα στάνταρ των εμπνευστών του όλου σχεδίου.
Σίγουρα έχει ευθύνες η κυβερνητική ανικανότητα. Είναι χαρακτηριστικό πως οι μεταρρυθμίσεις σταμάτησαν στα χαμηλά στρώματα, άντε μέχρι τους δημόσιους υπάλληλους. Ούτε τα μεσαία ελεύθερα επαγγέλματα άνοιξε, ούτε ιδιωτικοποιήσεις έκανε, ούτε και καμία μεταρρύθμιση πέρα από το τσουνάμι στην εργατική νομοθεσία όπου, πραγματικά, εξάντλησαν το μεταρρυθμιστικό τους οίστρο.
Όμως οι τροϊκάνοι περιμένουν με νεοφιλελεύθερη αφέλεια τις «διαρθρωτικές αλλαγές που θα φέρουν ανάπτυξη» και δε βλέπουν πρόοδο. Οπότε σου λέει ανταλλάξτε τη σαβούρα των κρατικών σας ομολόγων με κρατική περιουσία σε πιο παραγωγική μορφή, δηλαδή επιχειρήσεις, εγκαταστάσεις, ακίνητα και εκτάσεις.
Και μόνο από αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο κακοσχεδιασμένο ήταν το όλο εγχείρημα. Στις συνθήκες της βαθιάς ύφεσης κανένα structural reform δε θα φέρει ως δια μαγείας μεγέθυνση. Ούτε βέβαια πρόκειται να «πειστούν οι αγορές», οι προσδοκίες των οποίων έχουν εξυψωθεί στο μοιραίο παράγοντα ολόκληρων χωρών. Η κυβέρνηση εφαρμόζει με λανθασμένο τρόπο ένα λανθασμένο σχέδιο. Και, δυστυχώς, εδώ οι δυο αρνήσεις δε μας κάνουν μια κατάφαση.
Ο ΓΑΠ το έχει αποφασίσει, αν υποθέσουμε πως είναι σε θέση να αποφασίσει οτιδήποτε. Άλλωστε είναι μονόδρομος για αυτόν εφόσον έχει ταυτίσει την πολιτική του μοίρα με το μνημόνιο. Όμως όλοι λένε, ψάχνει την έξοδο κι έχει κάθε λόγο να κάνει εκλογές. Αυτό προφανώς προετοιμάζει, καλώντας για συναίνεση. Ας πάρουν όλοι την ευθύνη να πάμε για εκλογές με τη χρεοκοπία πάνω από το κεφάλι μας. Εκλογές φόβου που μπορούν να βγάλουν από μεγαλειώδη έως τερατώδη αποτελέσματα. Το πιθανότερο είναι να μη βγάλουν κυβέρνηση και να τροφοδοτήσουν την αβεβαιότητα. Μέχρι ίσως να το πάρουν απόφαση κι οι ευρωπαίοι ότι δε σώνεται έτσι η κατάσταση και να μας αναδιαρθρώσουν, ή να μας σουτάρουν μόνοι τους. Και η Ελλάδα να γίνει το παράδειγμα προς αποφυγή, να βλέπουν κι οι άλλοι τα κακά που φέρνει η ακυβερνησία.
Όμως ο Σαμαράς επιμένει και είναι λογικό. Αν συναινέσει θα αφήσει ορφανή την αντιμνημονιακή δεξιά, αυτούς δηλαδή που τον έκαναν πρόεδρο της ΝΔ, είναι σα να ακυρώνει ολόκληρο το πολιτικό του προφίλ. Όπως ο ΓΑΠ ταυτίστηκε με το μνημόνιο έτσι κι Σαμαράς ταυτίστηκε με το αντι-μνημόνιο. Με την επιλογή του να το καταψηφίσει κατέγραψε στην λαϊκή συνείδηση ότι το μνημόνιο δεν είναι καλό πράγμα. Όμως η πίεση είναι μεγάλη – ο αντιπρόεδρος-τίποτα Αβραμόπουλος βγήκε ήδη συναινετικός, σιγά μην παρέλειπε. Αν ο Σαμαράς επιμείνει στην άρνηση αναλαμβάνει μια τεράστια πολιτική ευθύνη. Το δίλημμά του είναι δύσκολο. Φυσικά και οι όροι της συναίνεσης μετράνε. Πρακτικά παζαρεύει έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό, μια απλή ανοχή «για το καλό του τόπου», κάτι σαν «το όπλο παρά πόδα» του αείμνηστου. Ίσως όμως μια τέτοια χλιαρή στάση να μην είναι επαρκής για την έγκριση. Να απαιτούν πιο σαφείς δεσμεύσεις, μέχρι και την ανάθεση υπουργείων.
Αν γίνουν εκλογές θα έπρεπε να μετατραπούν σε δημοψήφισμα. Θα ήταν ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά να στήσει μια πλατιά εκλογική συμμαχία με σύνθημα «δεν πληρώνω». Όμως, ο μοναδικός αξιόπιστος να καλέσει κάτι τέτοιο είναι το ΚΚΕ. Αλλά, όπως λέει κι ένας φίλος, αφού το κόμμα θα πάει έτσι κι αλλιώς πάνω από 10% γιατί να ρισκάρει στο όλα ή τίποτα; Τα επαγγελματικά στελέχη εξασφαλίζουν τη θέση εργασίας τους. Δεν είμαστε άλλωστε οπορτουνιστές. Αυτό μάλλον είναι το κακό, η επανάσταση θέλει και λίγο οπορτουνισμό.
