Με το Καλή Χρονιά η κυβέρνηση έσπευσε να θέσει θέμα μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Ο Παπαδήμος με δραματικό ύφος κάλεσε τους «κοινωνικούς εταίρους» σε διάλογο ανάγοντας το μισθολογικό κόστος, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε πρόβλημα αντίστοιχης κρισιμότητας με το PSI! Για τη σωτηρία της χώρας βεβαίως βεβαίως. Αμέσως τη σκυτάλη πήραν τα ΜΜΕ που επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα: Η Καθημερινή επικαλείται κάποια «επιστολή από την τρόικα» ενώ το Έθνος αναφέρει κάποιες διαρροές από το ΔΝΤ.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο τα πρωτοσέλιδα και τα τηλεοπτικά παράθυρα άρχισαν να φωνάζουν ότι η τρόικα έχει βάλει το μαχαίρι στο λαιμό στην κυβέρνηση και ζητάει μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Συναντήσεις-παρασυναντήσεις ΓΣΕΕ, ΣΕΒ και λοιπών εταίρων και η αγωνία κορυφώνεται. Τα ήπια σενάρια μιλάνε για ακύρωση της αύξησης 1,7% του Ιουλίου του 2011 και για μερική κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, ενώ τα σκληρά μιλάνε για ονομαστικές μειώσεις της τάξης του 20%, πλήρη κατάργηση των δώρων και άλλα ωραία.
Το πράγμα φάνηκε λίγο ύποπτο. Η βασική αγωνία στην τρόικα αυτή την εποχή είναι αν θα ολοκληρωθεί το PSI και αν θα προλάβει η Ελλάδα να πληρώσει τις δόσεις του Μαρτίου. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε το Spiegel την απαισιόδοξη εκτίμηση του ΔΝΤ που λέει πως πάμε κατά διαόλου και χρειάζεται κούρεμα 90% (!) μπας και τη γλυτώσουμε. Εν ολίγοις, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα ελάχιστα απασχολούν τους δανειστές μας και μικρή σημασία έχουν στο καυτό βραχυπρόθεσμο ερώτημα του τι θα γίνει με το ελληνικό χρέος.
Έκανα μια μικρή δικτυακή έρευνα να δω αν αυτές οι απαιτήσεις της τρόικας αναφέρονται κάπου εκτός συνόρων. Δεν κατάφερα να βρω πουθενά κάποια σχετική δήλωση, ούτε καν ρεπορτάζ. Κλειστό σύστημα. Προφανώς τα εγχώρια παπαγαλάκια της εθνικής μας επιχειρηματικής μαφίας μυρίστηκαν αίμα. Αν θυμάστε το έριχναν το παραμύθι για μείωση μισθών (ειδικά την κατάργηση των δώρων την είχαν καραμέλα) συχνά πυκνά από την έναρξη του εθνοσωτήριου μνημόνιου. Κι όλο στην τρόικα τα φόρτωναν κι όλο ο ανεπάγγελτος το έπαιζε φιλεύσπλαχνος βιομήχανος.
Ποια τρόικα λοιπόν. Η εγχώρια επιχειρηματική τάξη, λειτουργώντας με τον πατροπαράδοτο μαυραγορίτικο τρόπο, προσπαθεί εδώ και καιρό να βγάλει από τη μύγα ξύγκι κόβοντας τους μισθούς. Και φυσικά, όποιες μισθολογικές μειώσεις γίνουν πάνε κατευθείαν στις τσέπες τους. Οι μισθοί έχουν πέσει σημαντικά ούτως ή άλλως την τελευταία διετία (6,3% σωρευτικά σε πραγματικούς όρους στο σύνολο της οικονομίας για το πρώτο τρίμηνο του 2011 σε σχέση με το αντίστοιχο του 2009). Όμως αυτό καθόλου δεν έχει μεταφραστεί σε ανάλογη μείωση των εγχώριων τιμών. Αυτό που έχει ρίξει τον πληθωρισμό είναι η κατάρρευση της ζήτησης και όχι προφανώς η μείωση του κόστους.
Θεωρητικά, το επιχείρημα της μισθολογικής μείωσης στοχεύει σε μακροχρόνια αποτελέσματα μέσω της μείωσης των τιμών στα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα (ανταγωνιστικότητα), την επέκταση της εξαγωγικής ζήτησης και των αντίστοιχων κλάδων με θετικές επιπτώσεις στη συνολική μεγέθυνση, τη διεθνή πιστωτική θέση της χώρας και εν τέλει στο βάρος του χρέους. Όμως αυτά είναι θεωρία. Και μάλιστα αμφίβολης φερεγγυότητας. Αν διακτινιστούμε στο long run θα λυθούνε όλα τα προβλήματα.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως ακόμα και η Τράπεζα της Ελλάδος εκφράζει επιφυλάξεις για επιπλέον μειώσεις των μισθών στην ενδιάμεση έκθεση (σελ. 25)
"Επισημαίνεται όμως ότι η εκτιμώμενη και προβλεπόμενη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας βάσει του σχετικού κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος την τριετία 2010-2012 αντανακλά τη μείωση των μέσων ονομαστικών αποδοχών με ταυτόχρονη μικρή μείωση (το 2010) ή στασιμότητα (το 2011-2012) της παραγωγικότητας. Είναι φανερό ότι ―μετά από μια αρχική περίοδο “διόρθωσης”― η διατηρήσιμη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν μπορεί να στηρίζεται σ’ αυτό το μείγμα παραγόντων, καθώς οι αρνητικές επιδράσεις μιας διαρκούς μείωσης μισθών στην εγχώρια ζήτηση θα υπεραντιστάθμιζαν τις θετικές επιδράσεις στην εξωτερική ζήτηση".
Φυσικά οι μεγαλομέτοχοι της παράγκας δε σκαμπάζουν από τέτοια. Από τη μύγα ξύγκι λέμε….
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο τα πρωτοσέλιδα και τα τηλεοπτικά παράθυρα άρχισαν να φωνάζουν ότι η τρόικα έχει βάλει το μαχαίρι στο λαιμό στην κυβέρνηση και ζητάει μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Συναντήσεις-παρασυναντήσεις ΓΣΕΕ, ΣΕΒ και λοιπών εταίρων και η αγωνία κορυφώνεται. Τα ήπια σενάρια μιλάνε για ακύρωση της αύξησης 1,7% του Ιουλίου του 2011 και για μερική κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, ενώ τα σκληρά μιλάνε για ονομαστικές μειώσεις της τάξης του 20%, πλήρη κατάργηση των δώρων και άλλα ωραία.
Το πράγμα φάνηκε λίγο ύποπτο. Η βασική αγωνία στην τρόικα αυτή την εποχή είναι αν θα ολοκληρωθεί το PSI και αν θα προλάβει η Ελλάδα να πληρώσει τις δόσεις του Μαρτίου. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε το Spiegel την απαισιόδοξη εκτίμηση του ΔΝΤ που λέει πως πάμε κατά διαόλου και χρειάζεται κούρεμα 90% (!) μπας και τη γλυτώσουμε. Εν ολίγοις, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα ελάχιστα απασχολούν τους δανειστές μας και μικρή σημασία έχουν στο καυτό βραχυπρόθεσμο ερώτημα του τι θα γίνει με το ελληνικό χρέος.
Έκανα μια μικρή δικτυακή έρευνα να δω αν αυτές οι απαιτήσεις της τρόικας αναφέρονται κάπου εκτός συνόρων. Δεν κατάφερα να βρω πουθενά κάποια σχετική δήλωση, ούτε καν ρεπορτάζ. Κλειστό σύστημα. Προφανώς τα εγχώρια παπαγαλάκια της εθνικής μας επιχειρηματικής μαφίας μυρίστηκαν αίμα. Αν θυμάστε το έριχναν το παραμύθι για μείωση μισθών (ειδικά την κατάργηση των δώρων την είχαν καραμέλα) συχνά πυκνά από την έναρξη του εθνοσωτήριου μνημόνιου. Κι όλο στην τρόικα τα φόρτωναν κι όλο ο ανεπάγγελτος το έπαιζε φιλεύσπλαχνος βιομήχανος.
Ποια τρόικα λοιπόν. Η εγχώρια επιχειρηματική τάξη, λειτουργώντας με τον πατροπαράδοτο μαυραγορίτικο τρόπο, προσπαθεί εδώ και καιρό να βγάλει από τη μύγα ξύγκι κόβοντας τους μισθούς. Και φυσικά, όποιες μισθολογικές μειώσεις γίνουν πάνε κατευθείαν στις τσέπες τους. Οι μισθοί έχουν πέσει σημαντικά ούτως ή άλλως την τελευταία διετία (6,3% σωρευτικά σε πραγματικούς όρους στο σύνολο της οικονομίας για το πρώτο τρίμηνο του 2011 σε σχέση με το αντίστοιχο του 2009). Όμως αυτό καθόλου δεν έχει μεταφραστεί σε ανάλογη μείωση των εγχώριων τιμών. Αυτό που έχει ρίξει τον πληθωρισμό είναι η κατάρρευση της ζήτησης και όχι προφανώς η μείωση του κόστους.
Θεωρητικά, το επιχείρημα της μισθολογικής μείωσης στοχεύει σε μακροχρόνια αποτελέσματα μέσω της μείωσης των τιμών στα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα (ανταγωνιστικότητα), την επέκταση της εξαγωγικής ζήτησης και των αντίστοιχων κλάδων με θετικές επιπτώσεις στη συνολική μεγέθυνση, τη διεθνή πιστωτική θέση της χώρας και εν τέλει στο βάρος του χρέους. Όμως αυτά είναι θεωρία. Και μάλιστα αμφίβολης φερεγγυότητας. Αν διακτινιστούμε στο long run θα λυθούνε όλα τα προβλήματα.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως ακόμα και η Τράπεζα της Ελλάδος εκφράζει επιφυλάξεις για επιπλέον μειώσεις των μισθών στην ενδιάμεση έκθεση (σελ. 25)
"Επισημαίνεται όμως ότι η εκτιμώμενη και προβλεπόμενη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας βάσει του σχετικού κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος την τριετία 2010-2012 αντανακλά τη μείωση των μέσων ονομαστικών αποδοχών με ταυτόχρονη μικρή μείωση (το 2010) ή στασιμότητα (το 2011-2012) της παραγωγικότητας. Είναι φανερό ότι ―μετά από μια αρχική περίοδο “διόρθωσης”― η διατηρήσιμη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν μπορεί να στηρίζεται σ’ αυτό το μείγμα παραγόντων, καθώς οι αρνητικές επιδράσεις μιας διαρκούς μείωσης μισθών στην εγχώρια ζήτηση θα υπεραντιστάθμιζαν τις θετικές επιδράσεις στην εξωτερική ζήτηση".
Φυσικά οι μεγαλομέτοχοι της παράγκας δε σκαμπάζουν από τέτοια. Από τη μύγα ξύγκι λέμε….
No comments:
Post a Comment