Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας;

Ένα ενδιαφέρον κείμενο υπογεγραμένο από δεκάδες Γερμανούς οικονομολόγους καλεί σε αναδιάρθρωση του χρέους της Ευρωπαϊκής περιφέρειας

Αντιγράφω ένα ενδιαφέρον απόσπασμα:

Without debt rescheduling, the necessary economic reforms in the affected countries could trigger frustration and protest if despite ambitious consolidation measures the debt- servicing cannot be sustainably reduced. Debt rescheduling also ensures that the credit-loss risk is borne at least in part by private creditors, who have already benefited from the risk premiums. A permanent rescue mechanism, however, that excludes state insolvency and debt rescheduling leads to an unjustified redistribution from the taxpayers of the solvent euro countries to the creditors of the debtor states.

Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

Η συνέντευξη τύπου της Τρόικας και η αντίδραση του κώλου της κυβέρνησης ανέδειξε το ιστορικό ερώτημα του τίτλου. Το έργο της οικονομικής προσαρμογής το έχει αναλάβει εξολοκλήρου η τρόικα. Το εγχείρημα είναι πρωτόγνωρο και αμφιβόλου σκοπιμότητας, για αυτό το αναθεωρούν συνέχεια. Πρακτικά, χρόνο θέλουν να κερδίσουν μέχρι να γίνει η νομισματική προσαρμογή σχετικά ανώδυνα (για τις τράπεζες, ταχουμε πει αυτά). Οι δικοί μας δεν είναι σε θέση να κάνουν τέτοια δουλειά. Έχει ποσοτικές και ποιοτικές απαιτήσεις υψηλού τεχνοκρατικού επιπέδου και επαγγελματικής σοβαρότητας που δε διαθέτουν σε αφθονία οι παρατρεχάμενοι σύμβουλοι (τι να πρωτοκάνει κι αυτή η Μόνα) του Παπακωνσταντίνου. Ο τελευταίος έχει επιφορτιστεί το έργο της μετάφρασης του manual στα ελληνικά. Καθήκον που διεκπεραιώνει με απόλυτη αποτυχία αν αναλογιστεί κανείς τις αμέτρητες φορές που έχει διαψεύσει τον εαυτό του. Προφανώς κι αυτός ένα-ένα τα μαθαίνει. Το χαμηλό του επίπεδο φαίνεται από την απλοϊκότητα των επιχειρημάτων του που κινούνται σε επίπεδα κακογραμμένου textbook. Είναι απλά υπάλληλος της τρόικας, ή μάλλον της Goldman Sucks. Αυτός ο τύπος, όπως ήρθε από το πουθενά, έτσι και θα φύγει.

Καθήκον της υπόλοιπης κυβέρνησης είναι η εσωτερική διαχείριση του μνημονίου. Να δείξουν δηλαδή πως έχουν την αποφασιστικότητα να πηδήξουν τον ελληνικό λαό χωρίς να υπολογίσουν το πολιτικό κόστος. Αυτό το έργο της εσωτερικής κατανομής του βάρους της δημοσιονομικής προσαρμογής, το έχει αναλάβει η κυβέρνηση. Και πράγματι, δε φαίνεται να πάνε άσχημα. Δεν έχουν άμεσο φόβοι από το λαό, έχουν πάρει χαμπάρι τι χάλια είμαστε και ξέρουν πως όσα και να κάνουν πάλι το ΠΑΣΟΚ θα κερδίσει. Εκτός αν έχουμε καμιά έκπληξη και επισημοποιηθεί η σχετική ακυβερνησία που υπάρχει…(όλα γίνονται)

Στην πραγματικότητα, το πολιτικό κόστος το μετράνε αλλιώς. Στην υποστήριξη της εγχώριας αστικής τάξης (όπως θέλει να αυτοαποκαλείται το συνοθύλλευμα ημι-μαφιόζικων κρατικοδίαιτων συμφερόντων, εμπορικών αντιπροσώπων του εξωτερικού, αυτοδημιούργητων τραπεζιτών, επαναπατρισμένων εφοπλιστών, κλπ, ένα ετερογενές μίγμα που ενώνει η κοινή καταγωγή: η πρωταρχική συσσώρευση από τους μαυραγορίτες της κατοχής). Άλλωστε αυτοί έχουν το χρήμα και πρέπει να τους πείσουν να το κρατήσουν στις δικές μας (τους;) τράπεζες γιατί αν το βγάλουν έξω την πατήσαμε.

Η κυβέρνηση επιμένει να πληρώνει κανονικά τους προμηθευτές των νοσοκομείων καθώς αδυνατεί να εξασφαλίσει την τροφοδοσία σε αναλώσιμα αν δεν τα πληρώσει χρυσά. Συνεχίζει, με περισσότερο αποκεντρωμένα κονδύλια, να ταΐζει τον οικονομικό περίγυρο του κυβερνητικών στελεχών, ένα τσούρμο εταιριών συμβούλων, εμπειρογνωμόνων, κοινωνικών εταίρων και κρατικών golden boys and girls τσεπώνει μια χαρά τα λεφτά που εξακολουθούν να υπάρχουν.

Last but not least δεν έχει σκοπό να αναδιαπραγματευτεί καμία σύμβαση δημοσίων έργων με τους εργολάβους-καναλάρχες-νταβατζήδες. Αυτοί κι αν είναι μεγαλομέτοχοι του τόπου. Μου έκανε εντύπωση το κήρυγμα του Ρέππα (ενός ανθρώπου που δεν έχει δουλέψει κανονικά ούτε μια μέρα στη ζωή του διατηρώντας βέβαια οργανική θέση διευθυντή στον Ευαγγελισμό) περί τζαμπατζήδων και γενικευμένης ανομίας στο θέμα των διοδίων. Είναι εντυπωσιακό τι σκαρφίζεται ο νους του ανθρώπου για να προστατεύσει τους κηδεμόνες του. Πάντως, οι εργολάβοι είναι άσχημα στριμωγμένοι και μια μεγάλη πτώχευση θα προκαλέσει σοβαρό σοκ και στις τράπεζες. Ένα τέτοιο πολιτικό κόστος το υπολογίζουν και μάλιστα πολύ σοβαρά.

ΥΓ: Εδω μια άλλη πλευρά πάνω στο ίδιο θέα

Η «συνολική λύση»

Αυτό που προάγεται ως συνολική λύση του ευρωπαϊκού χρέους, ή σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, ή όπως αλλιώς το ονομάζει κανείς δεν είναι παρά μια διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών σε βάρος των επιμέρους χωρών, για την ακρίβεια σε βάρος του εργαζόμενου πληθυσμού αυτών των χωρών αφού μέχρι τώρα εκείνοι έχουν υποστεί όλες τις συνέπειες.

Για να διευκρινίσουμε, η πρόσφατη πτώση στα spread των ελληνικών ομολόγων δεν οφείλεται στις θετικές προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας αλλά στη δηλωμένη πρόθεση της ΕΚΤ να τα αγοράσει μαζικά (δανείζοντας τις χώρες). Η προσδοκία της αυξημένης ζήτησης ανεβάζει την τιμή πράγμα που ισοδυναμεί με μείωση του επιτοκίου. Αυτή είναι μια συνολική λύση για το ευρώ, όχι για την Ελλάδα. Η συνολική τοξική φούσκα του χρέους των PIGS απειλεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Η λύση είναι να φορτώσουν τη φούσκα στις ίδιες της χώρες και να απαλλάξουν τις τράπεζες από το περιττό βάρος.

Το μυστήριο είναι γιατί ανακοίνωσαν αυτή την πρόθεση που θα έχει άμεση συνέπεια η αγορά να πραγματοποιηθεί σε υψηλότερες τιμές. Κανένας σοβαρός αγοραστής δεν αυξάνει την τιμή αυτού που θα αγοράσει. Φυσικά δεν πρόκειται καθόλου για μυστήριο αφού δεν έχουν πρόθεση να προκαλέσουν ζημιές στις τράπεζες. Πρακτικά αρχίζει η διαπραγμάτευση του haircut από το 25% που ήταν περίπου. Δηλαδή συνολική αναδιάρθρωση του χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Αυτή είναι μια συνολική λύση για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, όχι για την Ελλάδα. Η χώρα – κι εμείς μαζί της –  είναι καταδικασμένη να υποστεί μια ύφεση μακράς διάρκειας που θα ξεπεράσει τη δεκαετία. Πρακτικά θα δοκιμαστεί η χωρίς ιστορικό προηγούμενο προσαρμογή μιας χώρας σε κρίση εξωτερικού χρέους με σκληρό νόμισμα.

Με άλλα λόγια δεν υπάρχει καμιά πρόθεση δημοσιονομικής χαλάρωσης, το αντίθετο μάλιστα. Προβλέπεται νέο κύμα περικοπών στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και των προσλήψεων εφόσον έχει επιλεγεί αυτή η λύση αντί των απολύσεων (που πάντα υπάρχει στο τραπέζι).

Και η πίεση στον ιδιωτικό τομέα συνεχίζεται: μετά από τέσσερις νόμους ευελιξίας στα εργασιακά μέσα σε λιγότερο από έτος (εκ περιτροπής εργασία, μείωση προειδοποίησης απόλυσης, κατάργηση αποζημίωσης στο πρώτο έτος εργασίας, επιχειρησιακές συμβάσεις), πάγωμα του εθνικού κατώτατου μισθού (και των περισσότερων κλαδικών) στο Μάιο του 2009 και την ανεργία να κλείνει στο 13.5% τον Οκτώβριο του 2010 από 9.8 το 2009 και 7.4 το 2008 η γραμμή που διαφαίνεται είναι περαιτέρω ενίσχυση της ευελιξίας κι όποιος αντέξει. Τριάντα χρόνια νύχτα που λέει κι ο Τζιμάκος…